Nie chavajučy tvaru pad maskaju,
Nie škadujučy słoŭ dobrych, pohladaŭ,
Namaluju čaroŭnaju kazkaju
Śviet uźniosłych pačućciaŭ, što Boža daŭ.
Niečakana, zahadkava stałasia –
Miakkim cieniem, narodžanym śviečkaju,
Zakachanaj paetkaju kłałasia
Hanarłivaja kotka za piečkaju.
Vypramieńvaje isnaść uźniosłaje:
Łiki śvietłyja, vieraj natchnionyja,
Dumy čystyja, słovy ich prostyja,
A pačućci, dušoj uschvalonyja.
Dumak ruch uzdymajecca kipieniem…
Nie paet toj, chto iściny strašycca.
A paezija dychaje łipieniem
I davierłivaj kotkaju łaščycca.
15.XI.2003
|
|
